Daha bir maraqli hekaye

Xəstəxanada eyni palatada iki ağır xəstə yatırdı. Bunların birinin çarpayısı pəncərənin önündə, digəri isə qapının yanında idi. Qapının yanında yatan, bir gün pəncərənin önündə yatandan, çöldə nə gördüyü soruşur. İkinci xəstə, sanki canlanır:
-OOOO! - həvəslə ikinci xəstə səsləndi. - Mən heyvanlara, müxtəlif əşyalara bənzər buludlar görürəm səmada, çay görürəm, meşəlik görürəm.
Hər gün pəncərə önündə yatan xəstə digərinə pəncərədən çöldə nə baş verdiyini danışırdı. O, çayda balıq tutanlardan, əl-ələ tutub gəzən sevgililərdən, oynayan uşaqlardan danışırdı.
Qapının yanında yatan xəstə bütün bu nağıl kimi gözəlliklərə qulaq asır və öz özlüyündə fikirləşirdi: �Bu haqsızlıqdır. Niyə onu pəncərə qarşısında yatızdırırlar, məni isə bu cansıxıcı qapıya baxmağa vadar edirlər?!�
Günlərin bir günü, pəncərə önüdnə yatan xəstə, öskürməyə, boğulmağa başladı. Hər iki çarpayının başında, tibb bacılarını çağırmaq üçün zəng düyməsi var idi. Nə qədər etdisə, əlini zəngə uzada bilmədi. Qapının yanında yatan isə bu hadisəyə baxaraq, öz çarpayısının başındakı zəng düyməsinə əl belə uzatmadı. Pəncərə qarşısında yatan xəstə, boğazını tutub, boğuldu və öldü.
Rəhmətə gedənin palatadan çıxardanda, qapl qarşısında yatan xəstə tibb bacısından xahiş etdi ki, onun yerini pəncərə qarşısına keçirsinlər. Bu onun çoxdankı arzusu idi, elə bu səbəbdən o palata yoldaşı boğularkən çağırış düyməsini basmamışdı, köməyə heç kimi çağırmamışdı.
Ancaq� yerini pəncərə qarşısına keçirəndən sonra,o çölə boylandı. Hələ otaqdan çıxmayan tibb bacısına çox titrək səs ilə dedi.
- Axı bu necə ola bilər. Burada yatan, ölməmişdən qabaq mənə hər gün çöldə çay, meşəlik, buludlar gördüyünü deyirdi. Mən isə indi baxıram ki, pəncərədən baxanda xəstəxananın solğun divarlarından başqa heç nə görünmür! Bu necə ola bilərrrrrr?
Tibb bacısı başını bulayaraq:
- Sizin palata yoldaşınız heç nə görə bilməzdi. O kor idi!!!

heyat

Bir gun ata ve ogul mewede gezirler. Nece olursa, ogul yixilir ve “Ah” deyib qiwqirir.
Ele hemin an qarwidaki dagdan “Ah” deye bir ses gelir. Ogul sesin sahibin arawdirmaq ucun “Sen kimsen?”, - deye seslenmeye bawlayir.
Aldigi cavab sualinin eynisi olur - “Sen kimsen?”.
Ogul bu defe qezebinden “Sen qorxagin birisen”, - deye seslenir. 
Dagdan gelen ses de onu qorxaqliqla tenbeh edir. 

Ogul atasina muraciet ederek melumat almaq isteyir. 
Ata “Oglum, dinle ve oyren”, - deyib daga seslenir: “Sene heyranam!”, - deyir. 
Gelen cavab “Sene heyranam!”, - weklinde olur. Ata yeniden seslenib, “Sen mohtewemsen!” , - deyir.
Dagdan cavab gelir: “Sen mohtewemsen!” .
Sonra hele de bir wey anlamayib onu teeccublu baxiwlarla seyr eden ogluna donerek sozune davam edir: 
- Ogul, insanlar buna eks-seda deyirler, amma eslinde bu heyatdir.
Heyat daima ona verdiklerini geri qaytarir.